Browse Category by gedicht
gedicht

Een wens

Tijd waarin je ruimte vindt om contact te maken met wat er is. Nu. Hier. Dragende ruimte. Open. Weids. Zodat je aanwezig kan zijn bij de vreugde, het verdriet, de verbinding, de eenzaamheid, het gemis, het verlangen, de verrassing, de ontmoeting… Zonder het vast te houden of weg te duwen. Want gewaarwordingen komen en gaan. Als golven. Als wolken. Als dag en nacht. Als stormen die opkomen en weer gaan liggen. Het ontstaan en vergaan. Telkens weer. Kijken met oude nieuwe ogen. Oude ogen die weten. Nieuwe ogen die zien.

Dat wens ik je toe!

gedicht

van alle mogelijke paden

van alle mogelijke paden
kerft zich dit ene
dieper de aardkorst in

mijn levenspad ligt hier
nergens anders
verbindt mijn heden
met verleden
en toekomst
gedicht

mijn ogen kijken zachter terug

het verdriet me
hardheid te vinden
waar ik mildheid betracht
hoe ik
ondanks beter weten
perfectie verwacht

het falen en de vergissing
de goede bedoeling met klungelige uitkomst
het zoeken maar niet vinden van
het substraat voor vrije wil

mijn ogen zien dieper
zien meer
en kijken zachter terug
op die vele lagen
van dat zelf van me
gedicht

pitten van waanzin en wijsheid

pitten van waanzin en wijsheid
rustend zij aan zij
onder het oppervlak
van deze huidkleurige schil
wachtend op kansen om te kiemen

red jezelf
product van miljoenen jaren evolutie
ja, jij

huil, betast, betreed dit duister
wandel rond de muren van je verdriet
zo lang als nodig is
tot je de poort vindt
ga binnen, kniel, voel, geef je
laat je wassen in het koele donkere water
en word weer nieuwgeboren

gedicht

zoveel lijden gebeurt

zoveel lijden gebeurt
achter vergrendelde deuren
lachende facebookprofielen
strakke hemden
en gladgetrokken huiden

het bloeden van het kloppende hart
dat waakt
over het welzijn van de wereld

de nacht valt halverwege de zomer
onder het vuurwerk dat de hemel verlicht
buigt zich voorover met tederheid
een jonge oude man
moe van het voelen en zoeken
daalt in zichzelf en vindt daar vrede

het zien
stelt scherp
lijnt af
begrenst
verzacht uiteindelijk het lijden
gedicht

in een ruimtetijd

in een ruimtetijd
plooien zich bloedende
pulserende
kloppende weefsels
en treffen elkaar
waaruit een nieuwe wereld groeit
vorm na vorm na vorm
voelbaar verbonden
uitreikend en terug plooiend
intelligent kosmisch weefsel
gedicht

zo eerlijk worden

zo eerlijk worden
over ongelukkig zijn
dat het denken ophoudt
met denken dat
er ongeluk is

en dan de adem
en de vele geschenken van het leven
herontdekken

hoewel er wezenlijk niets veranderde
is alles anders
is vooral de weerstand opgehouden
het verzet tegen wat er is

hierin meesterlijk worden
als het leren beheersen
van het smidsevuur

voorzichtig
helder
aanwezig
gedicht

kennis tilt me op

hé kennis!
je tilt me uit mijn huidige stoel
kalefatert me op
en zet me er weer in

zo reis ik van op een handig uitstekende steen
langs allerhande primitieve
eenvoudige stoelen
door naar een koninklijke troon
totdat ik ook dat heersen ontstijg
de zwaartekracht van binnenuit begrijp
en licht word