van alle mogelijke paden
kerft zich dit ene
dieper de aardkorst in

mijn levenspad ligt hier
nergens anders
verbindt mijn heden
met verleden
en toekomst

het verdriet me
hardheid te vinden
waar ik mildheid betracht
hoe ik
ondanks beter weten
perfectie verwacht

het falen en de vergissing
de goede bedoeling met klungelige uitkomst
het zoeken maar niet vinden van
het substraat voor vrije wil

mijn ogen zien dieper
zien meer
en kijken zachter terug
op die vele lagen
van dat zelf van me

pitten van waanzin en wijsheid
rustend zij aan zij
onder het oppervlak
van deze huidkleurige schil
wachtend op kansen om te kiemen

red jezelf
product van miljoenen jaren evolutie
ja, jij

huil, betast, betreed dit duister
wandel rond de muren van je verdriet
zo lang als nodig is
tot je de poort vindt
ga binnen, kniel, voel, geef je
laat je wassen in het koele donkere water
en word weer nieuwgeboren

zoveel lijden gebeurt
achter vergrendelde deuren
lachende facebookprofielen
strakke hemden
en gladgetrokken huiden

het bloeden van het kloppende hart
dat waakt
over het welzijn van de wereld

de nacht valt halverwege de zomer
onder het vuurwerk dat de hemel verlicht
buigt zich voorover met tederheid
een jonge oude man
moe van het voelen en zoeken
daalt in zichzelf en vindt daar vrede

het zien
stelt scherp
lijnt af
begrenst
verzacht uiteindelijk het lijden

ik vermoed dat ik besta
want ik voel me

een glimlach voor een verleden
dat zich niet herschrijft
een heden
dat zich daaruit ontvouwt
en een toekomst in bereiding

in een ruimtetijd
plooien zich bloedende
pulserende
kloppende weefsels
en treffen elkaar
waaruit een nieuwe wereld groeit
vorm na vorm na vorm
voelbaar verbonden
uitreikend en terug plooiend
intelligent kosmisch weefsel

zo eerlijk worden
over ongelukkig zijn
dat het denken ophoudt
met denken dat
er ongeluk is

en dan de adem
en de vele geschenken van het leven
herontdekken

hoewel er wezenlijk niets veranderde
is alles anders
is vooral de weerstand opgehouden
het verzet tegen wat er is

hierin meesterlijk worden
als het leren beheersen
van het smidsevuur

voorzichtig
helder
aanwezig

hé kennis!
je tilt me uit mijn huidige stoel
kalefatert me op
en zet me er weer in

zo reis ik van op een handig uitstekende steen
langs allerhande primitieve
eenvoudige stoelen
door naar een koninklijke troon
totdat ik ook dat heersen ontstijg
de zwaartekracht van binnenuit begrijp
en licht word

hoe we botsen
ondanks de rede
met de rede
ondanks het weten
met het weten
uit wat dit weefsel
dit zijn
dit heden
is opgebouwd

hoe pijn te herbergen
oud als de bergen
liggend en stil soms
en dan de aardverschuiving
omdat aardplaten
niet onwrikbaar zijn

zo wervelt in ons bestaan
de oudheid van het heelal
in een kolom van centraal georganiseerd leven
de kracht van een oerknal
in goede banen leidend